“Jij bedenkt de klusjes en ik mag ze uitvoeren.” Dat hoor ik wel vaker. Onze vijver is zeventien jaar geleden aangelegd en ondertussen is de plas meer plant dan water, zijn de houten vlonders verrot en kan het betongaas wel een likje verf gebruiken. Het is onder protest, maar Project Vijver gaat van start.
Voor een akkerbouwer lijkt de winter een rustige periode. De aardappelen en uien liggen droog in de schuur, de tarwe is opgeslagen in de silo, de suikerbieten zijn opgehaald en de winterpeen staat in het koelhuis. Maar let op, de winter lijkt rustig, want in het hoofd van de ondernemer stormt het. We barsten van de… ideeën!
Mijn jongste zusje heeft een blauwe maandag diëtetiek gestudeerd in Amsterdam. Dat leverde het mooiste keukengerei en de prachtigste kookboeken op. Na een jaar koos ze voor een andere studie en werden de spullen naar mij doorgeschoven. Hélemaal niet erg. Zo ook het bekende kookboek KOOK OOK. Vandaag pak ik het er weer bij, ik ga stoofpot maken.
Wanneer ik mijmer over een boerencamping, dan denk ik aan rustig zomerweer, een knapperig broodje bij het ontbijt en verder vooral lekker onderuit in een stoel. In de ochtend zie je een haas wegschieten en ’s avonds hoor je de krekels. Ben ik een romanticus?
‘We gaan alvast een beginnetje maken,’ zegt manlief om half acht in de avond. Het is een droge dag in augustus met eindelijk een beetje zon en wat wind. Hoog tijd om de tarwe te dorsen, maar waar blijven die bloedhete dagen en een huis bezaaid met tarwekorrels? Ik mis het stof!
Eigenlijk praten we altijd over eten. Henry en ik. Hij reist per trein de hele wereld over en kent ondertussen elke keuken. Ik houd het bij mijn Hollandse en Franse gerechten, maar maak graag ‘ns een uitstapje. Henry geniet niet alleen van de wereldsmaken en hogere sferen, hij kookt de wereldgerechten ook zelf.
Ik krijg een idee: ‘Wat zou je ervan vinden om samen een Indische rijsttafel te koken bij ons?’
Als je aan het roer komt te staan van een nieuwe onderneming, wil je graag iets eigens toevoegen. Het over een andere boeg gooien, een frisse wind laten waaien. Kijk naar de koning.
Ik hoor het Rob Verlinden nog zeggen: “Het is te vroeg voor de moestuintjes. Veel te vroeg. Cherrytomaatjes, augurk, ten dode opgeschreven. Gewoon te vroeg.” Nee Rob, dat willen we niet horen. We willen voorjaar, lente, super snel kiemende zaadjes en nog sneller groeiende plantjes. Dat begrijp je toch wel.
Ik zie de arts schrikken. “Ik kan me voorstellen dat je pijn hebt,” zegt hij. Au. Maandagavond 20.15 uur. Ik zit met mijn ogen dicht in de wachtkamer van de huisartsenpost. Dit is niet fijn. Ik kan niets zien. Althans, mijn zicht is wel scherp, maar wanneer ik mijn rechteroog open probeer te doen, wordt de pijn alleen maar heftiger en loopt mijn oog direct vol met tranen. Zand, zaagsel, ken je dat gevoel? Snel weer dicht doen, dus.
Op een boerderij verwacht je dieren. Veel dieren. De teleurstelling bij menig vriendje is dan ook groot bij het zien van alleen maar trekkers en machines. Waar zijn de koeien, kippen, schapen en die leuke pony? Wij zijn tot nu toe niet verder gekomen dan erfkat Keesje (vernoemd naar buurman Kees) die ‘absoluut’ niet naar binnen mag van mij. Iets met haren.